Odwodnienie liniowe jest rozwiązaniem, które zyskuje na popularności. Wynika to z wysokiej efektywności w procesie odprowadzania wody, jak i łatwości dopasowania instalacji do specyfiki danego terenu. Jednak sam proces montażu nie może być sprzeczny z przepisami prawa. Istnieją różne regulacje, które dotyczą odprowadzania wody, a więc możliwości zastosowania odwodnienia liniowego.
Biorąc pod uwagę odwodnienie liniowe, prawo budowlane wskazuje, że obiekt budowlany musi być projektowany i budowany zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, uwzględniając m.in. usuwanie ścieków, wody opadowej i odpadów (art. 5 Prawo budowlane). Nie ma tam jednak precyzyjnego odniesienia do urządzeń wodnych, za które może być uznany właśnie taki typ instalacji.
Jednocześnie woda opadowa zgodnie z przepisami pełni funkcję ścieków, które należy odprowadzać z terenu, a więc takie kwestie podlegają przepisom Prawa wodnego. System odwodnienia powinno odprowadzać się do kanalizacji ogólnospławnej lub deszczowej. W przypadku kanalizacji sanitarnej woda opadowa musi być podpięta np. do przydomowej oczyszczalni. Z kolei brak kanalizacji oznacza, że można zagospodarować deszczówkę tylko w obrębie działki, przykładowo stosując rozsączanie w gruncie lub do zbiorników retencyjnych.
Trzeba również pamiętać, że Prawo wodne zabrania pewnych praktyk, o których mówi art. art. 234 ust. 1:
“ Właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może:
1) zmieniać kierunku i natężenia odpływu znajdujących się na jego gruncie wód opadowych lub roztopowych ani kierunku odpływu wód ze źródeł – ze szkodą dla gruntów sąsiednich;
2) odprowadzać wód oraz wprowadzać ścieków na grunty sąsiednie”.
Czy decydując się na odwodnienie liniowe, trzeba starać się o pozwolenie? To zależy od zakresu prac i miejsca odprowadzania wody opadowej.
Pozwolenie wodnoprawne, które uwzględnia Prawo wodne, będzie konieczne, jeśli odwodnienie liniowe zostanie uznane za urządzenie wodne lub wykracza poza zakres standardowego korzystania z wód, a więc używane jest do innych celów niż zaspokojenie potrzeb własnego gospodarstwa domowego.
Aby uzyskać właściwą interpretację wymagań formalnych odnoszącą się do danego projektu, najlepiej skonsultować konkretny plan z lokalnym organem administracji lub jednostką Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, która zajmuje się wydawaniem pozwoleń wodnoprawnych.
Wymagania prawne odwodnienia liniowego dotyczą również spełnienia norm, które są ściśle określone. Klasyfikacja jest tutaj następująca:
1) Klasa A 15 – do obszarów bez ruchu samochodowego, czyli do stosowania na powierzchniach o małym obciążeniu i natężeniu ruchu np. na terenie przydomowym (przy garażu, tarasie, podjeździe).
2) Klasa B 125 – do obszarów zarówno z ruchem pieszych, jak i samochodów (chodniki, podjazdy, parkingi).
3) Klasa C 250 – do obszarów obejmujących powierzchnie o średnim ruchu (parkingi, obszary publiczne).
4) Klasa D 400 – do obszarów narażonych na duże obciążenia (parkingi dla aut ciężarowych, stacje paliw).
5) Klasa E 600 – od obszarów o ruchu związanym z załadunkiem (strefy załadunku, składy przemysłowe).
6) Klasa F 900 – do obszarów o dużym obciążeniu i ruchu (tereny rozładunku kontenerów, lotniska, tory wyścigowe).
Jeśli chodzi o warunki, w jakich odwodnienie liniowe będzie dobrze spełniać swoją funkcję, trzeba wziąć pod uwagę kilka kwestii. Chodzi o odpowiedni dobór klasy obciążenia do wymagań danego terenu, jak również utrzymanie poziomu nawierzchni około 3-5 mm nad górną krawędzią korytek. Ważnym aspektem jest również utrzymanie odpowiedniego spadku. Zaleca się, aby uzyskać nachylenie powierzchni ku korytkom odpływowym przynajmniej na 2-2,5%. W ten sposób unika się zalegania wody i ułatwia jej odprowadzanie do szczelin odwodnienia.
